Nor garen

Nor gara?

Nahiago nuke hain zuzen eta erraz azalduko bagenu zer eta nortzuk garen gaur egungo CGT osatzen dugunon kalitate morala bakarrik aipatuz. Ez da hala, baina ziur gaude guregana hurbildu zaituzten edo jakin-mina piztu duen argudioetako bat gaur egun CGT osatzen dugunon praktika dela.

Urte askoko erakundea gara, CGT, baina oraindik ere oso izen berria du. Familia-auziak eta erabaki judizialak zirela eta, egun batean, 1989ko apirilean, gure sigla originalak kendu zizkiguten, CNTrenak, nahiz eta bihotzean eramaten jarraitu eta gure jardunarekin merezi izaten eta gure garaiek eskatzen duten lekuan jartzen saiatzen jarraitu.

Istorio bat nahi dutelako oinordekoak, ez dugu uste ukiezina izan behar duenik. Alderantziz, egunero saiatzen ez bagara hoberena ateratzen eta egungo gizarteak eskatzen duenera egokitzen.

Lehenik eta behin esan behar dugu desorekaz, bidegabeki, autoritarioagatik eta, gehienetan, irrazionalagatik gustatzen ez zaien gizartea aldatzen saiatzen diren pertsonen erakundea garela. Horretarako, egunerokotasunari, sindikalgintzari eta gizartearekin zerikusia duen orori buruzko hainbat arlotan lan egiten dugu, inguruan ditugun bidegabekeriak berehala konpontzeko borrokatuz. Ohartzen gara oso zaila dela enpresak gauzen egoera errotik aldatzea, baina, horretarako, gure bizi-baldintzen eta formaren hurbileko konfiantzan sartzen ditugu enpresan parte hartzen duten guztiak, sufritzen dugunaren eta bidezkotzat jotzen ez dugunaren espiritu desberdin, menderakaitz eta eraldatzailean.

Ez gara gauzak hobeto aldatzeko prest dauden bakarrak. Beste batzuetatik bereizten gaituzte, batez ere hori lortzeko bitartekoetatik. Horrela, gure printzipioa autonomia da. Autonomia pentsatzea eta jardutea besterik ez da. Izan ere, elkarrekin eta erabateko independentziaz jokatuz bakarrik lortuko dugu zerbait langileek eta esplotatuta sentitzen direnek. Esaten zen langileen emantzipazioa haien lana zela, edo bestela ez zela hala izango.

Esaten dugun horrek gauza asko esan nahi du. Bata, ez bezalako alderdi, botere eta doktrinetatik kanpo gaudela, eta ez gaudela horietako inoren mende. Egiten dugun guztiak pertsona bakoitzaren espiritu partikularren baturari erantzuten diola, eta ez inoren agindu, agindu edo estrategiei.

Baina beste gauza bat da gure nahia gauzak geure kabuz egitea dela. Gero eta antolatuago eta karratuago dagoen mundu batean bizi gara, non gizabanakoak besteen eskubideak errespetatzen dituen borondate batek eskatzen dion guztia egiteko dituen aukera errealak gero eta txikiagoak baitira. Horregatik, guztion parte-hartzea eskatzen eta hitzartzen dugu gure erakundearen barneko eta kanpoko bizitzan, batzarretan, borroketan, zereginak edo karguak hartzeko erantzukizunean. Erakunde bat, azkarrenen, emankorrenen, denbora gehien dutenen edo beren zerbitzura lan egiten dutenen mende dagoena, erakunde hila da, aukerarik gabea. Bakoitzak guztion lanean inplikatu behar du, bere prestasun, borondate eta gogoaren arabera. Baina nork bere buruagatik edo norberaren kolektiboari egiten dion ekarpenagatik lortzen ez denak ez du balio. Antzinakoek esaten zuten, halaber, artzainik baldin badago batez ere ardiak daudelako dela; bat agintzen badu, beste batzuek beren aferetan zuten erantzukizuna utzi dutelako dela.

Guztiaren gainetik norbanakoaren askatasuna eta erakunde hau osatzen dugun guztion berdintasuna jartzen baditugu, osatzen ditugun erakundeekin gauza bera egin dezakegu. Behetik gorako antolaketa, federalismoa, da gure ezaugarria. Horren arabera, eta arlo sindikalari dagokionez, hainbat maila autonomiaz aritzen dira eta elkarrekin koordinatzen dira eraginkorragoak izateko. Afiliatua bere sindikatuan antolatzen da lehenik, antolakundearen gune nagusi eta subiranoa baita. Sindikatuaren barruan enpresa edo sektore bateko afiliazioa biltzen duten atal sindikalak daude. Herri bereko sindikatuek osatzen dute leku horretako federazioa. Lurralde bakoitzeko toki-federazioak (Andaluzia, Katalunia, Asturias…) dagozkien lurralde-konfederazioak dira. Lurralde-konfederazioek eta sindikatuetako (Metala, Osasuna, Administrazio Publikoa…) adar-federazioek eta Idazkaritza Iraunkorrak osatzen dute CGTren Batzorde Konfederala, biltzarren arteko kudeaketa-erakunde gorena. Ikusten duzunez, sindikatuaren jatorrizko gunetik bi esku-hartze mailatan egituratzen den erakundea da: lurraldekoa eta profesionala.

Maila bakoitzean independenteki jokatzen da. Atal, sindikatu, adar-federazio, lurralde-konfederazio edo dena delakorako konpromisoa hartzen duten erabakiak hartzen dira, inoren jarraibiderik gabe. Hala, autonomia mugatuta dago, soilik, eremu zabalagoko konfederazio bateko kide boluntarioak direlako, eta erakunde horrek, bere erabakiz, hartutako akordio eta konpromisoei leial izatera behartzen duelako..

Horrek ez du galarazten gatazkak edo tentsioak izatea. Deserosoa izan arren, CGTk aniztasun zailarekin du zerikusia monotonoarekin, aspergarriarekin eta kointzidentzia sinplearekin baino. Agian, espiritu libreak desadostasun eta disidentziak eragiten dituen indarra duelako izango da, eta gure estiloa ez delako horiek itotzea ezein barne-exekutiboren diziplina edo ebazpenen bidez. Gure arteko gatazkak zentzuz konpontzen saiatzen gara, bat ez datozen alderdiak errespetatuz. Askotan lortzen dugu, beste batzuetan ez.

Izan ere, espiritu eta tradizio libertario, anarkiko hori aldarrikatzen dugu. Horregatik, harreman federala, autogestioa edo norberak berea konpontzeko gai dena, elkartasuna norberaren indarra nahikoa ez denean, gure arazoak bitartekaritzarik gabe konpontzeko zuzeneko ekintza, alderdiekiko eta elizekiko autonomia, antolakundean elkarrekin bizi diren iritziak errespetatzea —nola ez!—, mundu osoarekin borrokatzeko gogoa eraman eta partekatzeko beharra, eta gizarte bidegabe horren benetako borondate eraldatzailea. Horrek guztiak bultzatzen ditu libertarioak, anarkosindikalistak, sindikalista iraultzaileak, matxinatuak. Horietatik gu gara.

Azken kontu bat: zein da gauzak aldatzeko borrokaren agertokia? Ez dago dena delako. Injustizia dagoen tokian esku hartu behar da. Izan ere, hemen esan nahi dugun bezala, sindikatu bat baino gehiago gara. CGTn, funtsean, sindikatu bat gara, lan-munduan jarduten duen erakundea. Baina arazo guztiak ez daude mundu horretan bakarrik, ez eta langile klasikoak bakarrik ere —hori existitzen bada— leku bat du gure artean. Sindikalistak, intsumisoak, antiautoritarioak, sexismoaren oposiziogileak, ekologistak…, bakoitza bere paperean, espezializazio iraultzailerik gabe, eraldatze-lana leku guztietan dagoela jabetuta.

Lerro gutxi horien bidez ez zen lortu ere egin, CGTra lehen hurbilketa bat baizik. Definizioak gutxi balio dute, eta horregatik ez gara gehiago luzatzen. Guri buruz esan dugunaren gainetik, garena gara, eta horrek esan nahi du CGT honen, bestearen,… eta zure buruaren batura baino ez dela, animatzen bazara.

BIZI DUGUN DENBORA.

Baina aurkezpenetatik haratago, iruzkinen bat merezi duen gaurkotasuna dugu. Aldaketa-garaiak, jakina, teknologia-aukera berrien, boterea, dirua eta erabaki-gaitasuna dutenen diskurtso oldarkorraren, sindikalismo ofizialaren aldetiko pasibotasun kezkagarriaren eta gizarte osoaren etsipenaren gainean.

Gero eta gizarte aberatsagoa bizi dugu, eta gero eta pobre gehiago.

Gero eta aukera material gehiago dago gehienen bizitza hobetzeko, baina errealitatean, gero eta arrisku handiagoa dago bizi-baldintza horietan. Diskurtso bat ezarri da —neoliberal deitzen duguna—, produktibitatea eta irabazia arrazoi bakartzat hartzen dituena, eta ez ditu aintzat hartzen gizartearen lorpenak edo jendeari gutxieneko bizi-baldintzak emateko beharra. Logika ekonomiko hotzak gizartea jan du. Hor ditugu, besteak beste, enpresak eta zerbitzu publikoak pribatizatzeko politika, langabezia-prestazioak behin eta berriz murriztea, pentsio-sistema gutxitzea eta pribatizatzea, edo osasuna edo eskola publikoa atzeratzea eta balioa galtzea.

Zoritxarrez, sindikalismoak ez du zerikusirik horrekin guztiarekin. Lan-erreforma berriaren edo pentsio-sistema aldatzeko akordioaren sinadura berriek argi uzten dute gure sindikalismo ofiziala, CCOO eta UGTkoa, prest dagoela aurrean jartzen dioten guztia onartzeko eta Don Diruak uzten dizkion apurrak kudeatzeko.Langileak mobilizatu gabe, haien indar soziala baliarazi gabe. Eta, badaezpada, mobilizatzen badira, hor dugu funtzio publikoko langileen adibidea duela hilabete gutxi: su artifizialak sindikatu horiek zuritzeko, eta hemen bakea, eta, ondoren…, soldata-izozketa.

Gauzak egiteko beste modu bat dago, noski, eta horretara gonbidatzen zaitugu. Baliarazi egin behar da, daukagun indarra frogatu. Menderatzen gaituen politika neoliberalari erantzun behar zaio. Baina ez diskurtsoetan eta argazkietan, baizik eta negoziazioaren aurrean baldintza hobeetan izango ditugun indarren mobilizazioan. Gizarte-elkartasuna berreskuratu behar da, gehiengoaren ongizatea auzitan dagoen gai guztietan ikusi behar dugula esan izan digun ahots hori. Ez dagoela nire eta besteen auzirik, nire enpresako lau hormetan amaitzen ez denik. Hango borroka nire borroka dela, pentsioak ere gazteen borroka direla, langabeziaren aurkako borroka langile gutxi-asko egonkorrena dela.

Horretan gaude, eta horretara gonbidatzen zaitugu. CGTk ez dizu bizitza konponduta izateko erosotasunik proposatzen, kuota eta txartel baten truke. Gure eskaintza eremu sindikal eta sozial bat aurkeztera mugatzen da, zure eskubideak defendatzeko beste batzuekin batera eta zu bezalako beste batzuen laguntzarekin. Hori besterik ez. Eta horixe!

Estatutos – Estatutoak